Ιερώνυμος της Πράγας

.Στις 6 Ιουνίου 1415 καίγεται ζωντανός στη Κωνστάντια ο Ούσσιος. Η Βοημία και η Μοραβία βράζουν Μιλήσαμε για ένα υπόμνημα που δεκάδες ευγενών οικο­γενειών έστειλαν στη Σύνοδο της Κωνστάντιας ζητώντας απελευθέ­ρωση του μεγάλου αναμορφωτή. Ο Ιερώνυμος. ιερέας στην Πράγα, φίλος και θιασώτης των θέσεων του Ούσσιου, θα κάμει κάτι πιο πολύ. Στις μέρες των εργασιών της Συ­νόδου, μπαίνει στην Κωνστάντια να βοηθήσει το φίλο του και δά­σκαλό του. Φαίνεται πώς έφθασε αργά ή τουλάχιστον δεν μπόρε­σε να αποτρέψει τη θανατική κα­ταδίκη του Ούσσιου. Το κλίμα της τρομοκρατίας στην Κωνστάντια οδηγεί σε απόφαση τον Ιερώνυ­μο να επιστρέψει στην Πράγα. Στο δρόμο συλλαμβάνεται. Δένεται με βαριές αλυσίδες. Μετακομίζεται στην Κωνστάντια και κλείνεται σε σκοτεινό κελί του πύργου του Αγίου Παύλου. Τα χέρια του και τα πόδια του δεμένα σταυρωτά. Το σώμα του δεμένο ακίνητο σ' ένα πάσσαλο. Το κεφάλι του κρέμεται. Ή φωτιά έχει ήδη κατακάψει το φίλο του Ιερώνυμου. Μένει σ' αύτη τη σατανικά μαρτυρική θέση 340 μέρες! Ό κατάδικος εξασθε­νεί συνεχώς. Το φοβερό μαρτύ­ριο συνεχίζεται. Ό Ιερώνυμος αποφασίζει να απαρνηθεί τις θέσεις του-του ζητούν δύο πράγ­ματα. Πρώτα να συναινέσει στο κάψιμο του φίλου και δασκάλου του. Κι υστέρα να καταδικάσει τις θέσεις του Ούσσιου, πού είναι και δικές του αντιλήψεις.
Άλλα οι διώκτες του δεν αρκούνται στην ενυπόγραφη αύτη διπλή δήλωση του. Τώρα πού έχουν το χαρτί στα χέρια τους και μπορούν να θριαμβεύουν δείχνοντας το, ξεχνούν την υπόσχεση για απε­λευθέρωση.
Φαίνεται πώς η απάντηση του Ιερώνυμου έχει πληγώσει την ευαίσθητη καρδιά του. Μέσα στη φυλακή ο Ιερώνυμος μετανοεί πικρά. Τούτη τη μετάνοια του τη διακηρύττει θαρρετά. Προσάγεται ξανά μπροστά στη Σύνοδο. Στην τελευταία του ανάκριση, δεν έχει παρά να ομολογήσει πικρά το σφάλμα του και να διακηρύττει θαρρετά την έμμονη στις θέσεις του. Υπεραμύνεται του Ούσσιου. Μιλάει με βδελυγμία για το θάνατο του δασκάλου. Μένει αμετάπειστος στις θέσεις του.
Η απόφαση είναι γρήγορη. Θά­νατος στη φωτιά.
Τόπος μαρτυρίου, ακριβώς η ίδια θέση πού κάηκε ο Ούσσιος. Τούτο δίνει μία ειδική χαρά στον Ιερώνυμο. Ενώ οδηγείται στον τόπο της καταδίκης, ψάλλει. Ή χαρά εί­ναι ζωγραφισμένη στο τραγικά πα­ραμορφωμένο πρόσωπο του.
Όταν φθάνουν στον πάσσαλο και τον δένουν, ο Ιερώνυμος βλέ­πει το δήμιο, πού κρατάει το αναμ­μένο δαυλί, να διστάζει να βάλει φωτιά.
- Φέρε το δαδί σου. Κάμε το καθήκον σου, εδώ μπροστά στα μάτια μου.
Ο δήμιος δεν τολμάει. Κάτι τον κάνει να θαυμάζει. Να απορεί. Να διστάζει.
-Αν φοβόμουν τούτο το θάνατο μπορούσα να τον αποφύγω. Οι φλόγες τον τυλίγουν. Μέχρι τέλους οΙερώνυμος μπορεί να ψάλλει.
Ο Επίσκοπος Αινείας Σύλβιος, ο αργότερα Πάπας Πίος ο Β', δί­νει μία δυνατή εικόνα και σύγχρο­να μοναδική μαρτυρία για τον Ούσσιο και τον Ιερώνυμο και κατ' ε­πέκταση για όλη τη στρατιά των μαρτύρων:

- Επορεύοντο προς τον σκόλοπα ως εις εορτήν χαρμόσυνον. Ουδεμία λέξις δειλίας εξέφυγεν τα χείλη αυτών. Αλλ' έψαλλον αδιαλεί­πτως ύμνους εν τω μέσω των φλο­γών, μέχρις έσχατηςαναπνοής.