Α) Ισλάμ
Ένα εκκωφαντικό «Μπουμ», μία έκρηξη, μία λάμψη, ένα φορτηγό με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα έχουν αλλάξει… τίποτα πια δεν είναι όπως πριν! Μια νέα τάξη πραγμάτων μια νέα, «πρωτόγνωρη» μορφή εξουσίας, να επιβάλει τον τρόμο και το θάνατο.
Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούριο. Ανέκαθεν η ιστορία του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από βία, θάνατο, και άσβεστη δίψα για επικράτηση. Τα γεγονότα όμως που ζούμε τα τελευταία χρόνια με το λεγόμενο ισλαμικό κράτος, ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία και προκαλούν την αμηχανία κάθε βαθυστόχαστου αναλυτή, στην σωστή θεώρηση όλου αυτού του θρησκευτικού συστήματος που λέγεται «Ισλάμ». Τα ερωτήματα, λοιπόν, που γεννώνται πολλά και το όλο θέμα είναι αδύνατο να αναλυθεί εις βάθος στα πλαίσια ενός απλού άρθρου. Θα προσπαθήσουμε, ωστόσο, με σαφήνεια να απαντήσουμε σε ερωτηματικά και στρεβλώσεις που έχουν παγιωθεί διαχρονικά στη συνείδηση του απλού αναγνώστη.
Είναι το Ισλάμ μια θρησκεία όπως όλες οι άλλες;
Το Ισλάμ είναι θρησκεία αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και πολιτικό σύστημα. Το Κοράνι, ο νόμος του Προφήτη αποτελούν την ύψιστη εξουσία για τον πραγματικό μουσουλμάνο. Σε δημοκρατικά κράτη η θρησκεία είναι θρησκεία και η πολιτική είναι πολιτική. Δημοκρατία σημαίνει λαϊκή κυριαρχία που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Στο Ισλάμ όμως η κυρίαρχη βούληση του λαού δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται πάνω από (ή και να μπορεί να τροποποιεί) τις διδασκαλίες του Προφήτη και των Σοφών του Ισλάμ. Ισλάμ σημαίνει «υποταγή» σε όλα, σε θρησκεία αλλά και σε πολιτική. Σε πολλά κράτη η διάδοση του Ισλάμ καθορίζεται από την κυβέρνηση ενώ η «Σαρία» ο ισλαμικός νόμος, (όπως περιγράφεται στο Κοράνι και στις «Χαντίντ-παραδόσεις»), επηρεάζει τη σύγχρονη νομοθεσία. Χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, υιοθετούν ποινές όπως: 80 βουρδουλιές για την κατανάλωση αλκοόλ, τον ακρωτηριασμό χεριού στην περίπτωση κλοπής, μέχρι τη θανατική ποινή για βλασφημία και εκτροφή περιστεριών.
Η επιθετικότητα και η βίαια αποτελούν μέσα εξάπλωσης του Ισλάμ;
Διαχρονικά, η ιστορία των Μουσουλμανικών κατακτήσεων στο όνομα του Αλλάχ, οι σκοτωμοί, η αρπαγή σκλάβων, η επιβολή φόρων στους κατακτηθέντες λαούς, κ.τ.λ στηρίζονται γραφικά από το Κοράνι. Το «φατέχ» (κατάκτηση) είναι μια εντολή δοθείσα από τον Αλλάχ: «Να πολεμάτε εναντίον όποιου δε πιστεύει στον Θεό και στην έσχατη ημέρα…να πολεμάτε επίσης εναντίον των Εβραίων και των χριστιανών οι οποίοι δεν πρεσβεύουν την πίστη της αλήθειας. Να πολεμάτε εναντίον τους, έως ότου να πληρώσουν τον φόρο υποτέλειας και ταπεινωθούν» (Σούρα 9,29). Επίσης: «Όταν συναντάτε τους άπιστους να τους σκοτώνετε και να τους σφάζετε και να κρατάτε γερά τα δεσμά της αιχμαλωσίας τους…» (Σούρα 47,4). Για το Ισλάμ οι χώρες που το ασπάζονται βρίσκονται στο κράτος (Νταρ αλ Ισλάμ), ενώ οι υπόλοιπες που ανθίστανται στον κόσμο του πολέμου (Ντάρα αλ Χάρμπ).
Δύο είναι ιστορικά, τα επεκτατικά κύματα του «Τζιχάντ» (Ιερός πόλεμος):
Α) Το Αραβικό που ξεκίνησε τον 7ο αιώνα και επέβαλε την κυριαρχία του από Πορτογαλία έως Αρμενία. Εκείνη την ιστορική περίοδο η κατάκτηση της Ευρώπης απετράπη με τη νίκη στην Tours της Γαλλίας το 732 υπό την ηγεσία του Charles Martel.
Β) Το Οθωμανικό Τουρκικό 11ο έως 17ο αιώνα, που προσάρτησε όλη την ανατολική Ευρώπη και έφτασε μέχρι τις πύλες της Βιέννης, για να ηττηθεί από τα στρατεύματα του Πολωνού Βασιλιά Sabieski το 1683.
Η Ευρώπη δεν φέρει ακέραια την ευθύνη αυτής της κατάστασης, εξαιτίας της αποικιοκρατικής πολιτικής της;
Η Γερμανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Δανία, η Ισπανία, χώρες που έχουν πληγεί από την Ισλαμική τρομοκρατία δεν είχαν ποτέ αποικίες σε θύλακες του Ισλάμ. Τι σχέση έχει η Μπόκο Χαράμ που δραστηριοποιείται στη Νιγηρία με τον πόλεμο στο Ιράκ η το Αφγανιστάν; Tο ίδιο ισχύει για την Αλ Σαχάμπ στην Σομαλία και τις φονικές της δραστηριότητες κυρίως στην Κένυα. Οι σφαγές αλλόπιστων στο Νταρφούρ του νότιου Σουδάν τι σχέση είχαν με όλα αυτά; Το να εφευρίσκεις εχθρούς ανατρέχοντας συνεχώς στην ιστορία είναι επιχείρημα περισσότερο συγκεκριμένων δυτικών ιδεολογιών παρά του Ισλάμ.
Τα ίδια και χειρότερα δεν κάνανε και οι Χριστιανοί με τις Σταυροφορίες;
Όσο για τις σταυροφορίες, φυσικά κανένας λογικός χριστιανός εξοικειωμένος με τις αρχές του Κυρίου Ιησού Χριστού δε μπορεί να μη καταδικάσει μια τέτοια μεγάλη πλάνη. Ιστορικά όμως πρέπει ο καθένας να είναι πληροφορημένος ότι όλα αυτά τα εδάφη ήταν χριστιανικά, και το ερώτημα που γεννάται είναι τι δουλειά είχαν οι μουσουλμάνοι στους λεγόμενους «Αγίους Τόπους;». Η απάντηση είναι ότι ο Μωάμεθ και οι διάδοχοι του έκαναν επί σειρά ετών κατακτητικούς αγώνες και τελικά κατάφεραν την 4η δεκαετία του 7ο αιώνα να προσαρτήσουν το Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ, δηλαδή τους Αγίους Τόπους. Έτσι, όταν οι Σελτζούκοι Τούρκοι άρχιζαν να εμποδίζουν στους προσκυνητές την επίσκεψη τους στους χριστιανικούς θύλακες της ιστορίας τους, οι Χριστιανοί της Δύσης αντέδρασαν και ανακατέλαβαν μ’ αυτό τον βίαιο τρόπο, εδάφη που ιστορικά ανήκαν στο χριστιανικό κόσμο! Επίσης, κανείς δε μπορεί να παραβλέπει τις κατακτητικές στρατιές του Ισλάμ στα δύο μεγάλα κύματα του 7ο και 11ου αιώνα στην Ανδαλουσία, στο Πουατιέ της Γαλλίας, στον Τάρανδα, στη Βουδαπέστη και στη Βιέννη.
Υπάρχει το ειρηνικό Ισλάμ που αποσιωπάται εσκεμμένα από τους μελετητές, παραβλέποντας τις ειρηνικές και γεμάτο έλεος αναφορές του Κορανίου;
Το Κοράνι δεν είναι χρονολογικά δομημένο όπως τα άλλα βιβλία. Αρχίζει από το μεγαλύτερο κεφάλαιο και καταλήγει στο μικρότερο. Χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη: α) Οι αποκαλύψεις του Προφήτη στη Μέκκα «Μεκία» και β) Η μετά Μεδίνα εποχή του Προφήτη «Μεντανία». Όλα τα ειρηνικά χωρία που αναφέρονται και μιλάνε ευνοϊκά για Εβραίους και χριστιανούς ανήκουν στη προ Μεδίνα εποχή, στη περίοδο δηλαδή που ο Μωάμεθ ξεκινά τη προφητική του δράση και νιώθει αδύναμος και ασήμαντος αφού οι μόνοι του υποστηρικτές είναι συγγενείς και φίλοι. Έτσι διαβάζουμε: 614μ.χ «Στη θρησκεία δεν υπάρχει καταναγκασμός» (Σούρα 2:256) αλλά «Κι αν κανείς απ’ τους ειδωλολάτρες σου ζητήσει άσυλο, παραχώρησε του το, ώστε να μπορεί ν’ ακούει τα Λόγια του ΑΛΛΑΧ κι έπειτα συνόδεψε τον (σε μέρος) όπου μπορεί να έχει ασφάλεια. Κι αυτό, γιατί είναι ένας λαός που αγνοεί» (Σούρα 9:6). Στη μετά «Μεδίνα» εποχή 627μ.Χ. η επιθετικότητα στις άλλες μεγάλες θρησκείες είναι προφανής: «Να πολεμάτε εκείνους που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ και στην έσχατη ημέρα, που δεν απαγορεύουν εκείνα που έχουν απαγορεύσει ο Αλλάχ και ο προφήτης του και που δεν κηρύττουν την αληθινή θρησκεία των Ιουδαίων και των Χριστιανών (δηλ. το Ισλάμ). Να τους χτυπάτε ώσπου να πληρώσουν το φόρο με τα ίδια τους τα χέρια και να υποταχτούν» (Σούρα 9:29) «Και βέβαια θα ριχτούν οι Χριστιανοί, οι άπιστοι Ιουδαίοι και οι ειδωλολάτρες στις πυρές της κόλασης. Εκεί θα μείνουν αιώνια. Είναι οι πιο διεστραμμένοι άνθρωποι» (Σούρα 98,5).
Τι συμβαίνει λοιπόν όταν 2 χωρία αλληλοσυγκρούονται; Εκεί επικρατεί η «Νασίχ» η κατάργηση του προγενέστερου χωρίου από το μεταγενέστερο. Το ίδιο το Κοράνι νομοθετεί την παρακάτω αρχή: «Δεν θα καταργήσουμε κανένα εδάφιο χωρίς να το αντικαταστήσουμε με κάποιο καλύτερο η ισάξιο» (Σούρα 2,106).
Τόσους αιώνες συνυπάρχουν ειρηνικά, μουσουλμάνοι και δυτικοί. Πως είναι δυνατόν να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι με τους λίγους φανατικούς και να στοχοποιούμε τη 2η αριθμητικά θρησκεία στο κόσμο;
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που ζουν ειρηνικά με τους αλλόθρησκούς τους γείτονες και δε σκοπεύουν να πολεμήσουν με αυτούς, αλλά αλήθεια είναι ότι πολύ λίγο μπορούν να αποδείξουν την ειρηνικότητα τους, μέσα από τα ιερά κείμενα του Ισλάμ! Έτσι, ή αγνοούν τι διδάσκει το Ισλάμ για τη συμπεριφορά τους προς τους απίστους, ή έχουν απορρίψει συνειδητά αυτά τα στοιχεία της πίστης τους. Αυτό βέβαια τούς καθιστά σε δυσκολότερη, ίσως, θέση και από τους απίστους και οι εκτελέσεις τυπικών μουσουλμάνων που δεν γνώριζαν π.χ. χωρία του Κορανίου η υιοθέτησαν ιδέες των δυτικών είναι γνωστές. Υπάρχει βέβαια και μια 3η ομάδα που συνειδητά η ασυνείδητα αποκρύπτει τις προθέσεις της «έως καιρού». Η αρχή της «μετακίνησης» (χαϊζίρια). Σύμφωνα με το Κοράνι και πολλά «χαντίντ» (πράξεις και ερμηνείες της εφαρμογής των κανόνων) αποτελεί ιερή υποχρέωση για κάθε πιστό, η μετεγκατάσταση σε κομμάτια γης, που δεν είναι, καθ’ όλον η εν μέρει, ελεγχόμενα από το Ισλάμ. Με βάση τις εντολές της «ντα’ουα», που αποτελούν ένα είδος ισλαμικής επιταγής, όλοι αυτοί οφείλουν να εργασθούν για την διάδοση του μηνύματος του Ισλάμ και την εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού κράτους. Στην αρχή όταν πληθυσμιακά υπάρχει αδυναμία, οφείλουν να δείχνουν υποταγμένοι και υπάκουοι. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα μπορούν ν΄ αλλάξουν όπως συμβαίνει ήδη σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Παράδειγμα, στο Μόναχο, ζήτησαν τον Οκτώβριο κατάργηση του Octoberfest διότι άντρες και γυναίκες πίνουν δημόσια μπύρα, στο Montgomery County των ΗΠΑ απαίτησαν – και πέτυχαν – από τριετίας την κατάργηση του Χριστουγεννιάτικου δένδρου ενώ σε περιοχές της Γαλλίας απαιτούν να εξαιρούνται μουσουλμάνοι στα σουπερμάρκετ από τον χειρισμό ποτών και χοιρινού για εξυπηρέτηση πελατών.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν μετριοπαθείς και ειρηνικοί μουσουλμάνοι, αλλά δεν υπάρχει μετριοπαθές και ειρηνικό Ισλάμ!
Β) Ο αποχριστιανισμός της Ευρώπης
Αίτια γένεσης και αύξησης του Ισλάμ, σε σχέση με τη χριστιανική θρησκεία
Διερευνώντας τα ΑΙΤΙΑ που οδήγησαν στη γέννηση, άνδρωση και επικράτηση του Μωαμεθανισμού, ιδίως σε βάρος του Χριστιανισμού, επί αυτοκρατορίας του Ηράκλειου (611-641 μ.Χ.), ο Ιστορικός του Ελληνικού Έθνους Κων/νος Παπαρηγόπουλος θεωρεί την κατάπτωση της επίσημης Εκκλησίας ως το σημαντικότερο από τα αίτια αυτά. Η κατάπτωση αυτή είχε φθοροποιό επίδραση όχι μόνο στο σύνολο της κοινωνίας, του κράτους και του έθνους, αλλά και στην προσωπική ζωή των πολιτών. Οφειλόταν δε στην απομάκρυνσή της από το ζωντανό Ευαγγέλιο.
Γράφει λοιπόν ο μεγάλος ιστορικός: «Πράγματι, ποτέ κάποιο έθνος δεν ευτύχησε και δεν μεγαλούργησε σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς ισχυρά ηθικά ελατήρια. Ένα δε από αυτά τα ελατήρια, και μάλιστα το πιο ισχυρό, είναι η λατρεία και πίστη στο θείο (θρησκεία). Αλλά, όπως κι άλλη φορά έχουμε πει, η θρησκεία, για να τονώσει την κοινωνία των πολιτών, πρέπει να μην εκτραπεί σε υπερβολική ανάπτυξη του μοναχικού βίου, σε παράδοξο πολλαπλασιασμό των εκκλησιαστικών τύπων, σε μερικές ολέθριες παρερμηνείες των κανόνων της πίστης. Αυτά τα σφάλματα προσπάθησαν πολλοί βασιλείς να διορθώσουν με ποικίλους τρόπους. Δυστυχώς όμως αυτές οι προσπάθειες της βασιλείας δεν επιτύγχαναν πάντοτε και πολλές φορές υποχωρούσαν μπροστά στην ισχυρή αντιπολίτευση μεγάλης μερίδας του κλήρου, η οποία για μεγάλα χρονικά διαστήματα είχε την άποψη ότι η θρησκεία δεν έχει σκοπό την ηθική διαμόρφωση των πολιτών και της κυβέρνησής τους, αλλά ότι έχει σκοπό τη συγκρότηση ξεχωριστού κυβερνητικού μηχανισμού, που δεν θα έχει σχέση με τα συμφέροντα των πολιτών, της κοινωνίας και του έθνους. Και όσες φορές η αντιπολίτευση αυτή του κλήρου υπερίσχυε, το κράτος μαραινόταν».
Εικονολατρεία, Αγιολατρεία και μοναχισμός στο Βυζάντιο
![]()
Μεταναστευτικό και Πολυπολιτισμικότητα
«Θα έρθει μια μέρα που εκατομμύρια άνδρες θα εγκαταλείψουν το νότιο ημισφαίριο για να πάνε στο βόρειο ημισφαίριο. Δεν θα πάνε εκεί με φιλικές προθέσεις, θα πάνε για να κατακτήσουν. Θα κατακτήσουν στέλνοντας τους υιούς τους. Η κοιλιά των γυναικών θα μας δώσει τη νίκη»! (Χουαρί Μπουμεντιέν Πρόεδρος της Αλγερινής δημοκρατίας-ΟΗΕ 1974).
«Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδα μας, οι μιναρέδες τα πολυβόλα μας, οι θόλοι οι περικεφαλαίες μας και οι πιστοί, οι στρατιώτες μας. Η έκφρασή μετριοπαθές Ισλάμ είναι προσβλητική διότι δεν υπάρχει μετριοπαθές Ισλάμ! Το Ισλάμ είναι ένα και μοναδικό». (Ταγίπ Ερντογάν, Πρωθυπουργός της Τουρκίας).
Τι έχει να αντιπαρατάξει η δύση του ανθρωπισμού και της οικονομικής ευμάρειας έναντι του Ισλάμ;
Μπροστά στην αφοβία του θανάτου των πιστών του Ισλάμ (αφού όπως πιστεύουν, ο υπέρ πίστεως θάνατος υπόσχεται γι’ αυτούς καλύτερες αμοιβές στη μέλλουσα ζωή), ποιες είναι οι ιδέες και ποια τα αντίστοιχα ιδανικά που μπορούν να συγκινήσουν ένα μέσο Ευρωπαίο;
Η ειρηνική συμβίωση και συνύπαρξη μέσα στον ίδιο χώρο ανθρώπων διαφορετικών προελεύσεων, δεν είναι δυνατή χωρίς το σεβασμό ορισμένων θεμελιωδών αξιών που τυγχάνουν γενικής αναγνώρισης και αποδοχής. Ενσωμάτωση, πολιτισμικότητα και Ισλάμ, είναι ασύμβατες έννοιες!
Πέρα από τον επεκτατισμό που εκφράζει το Ισλάμ, υπάρχουν βαθύτερα αίτια της αριθμητικής του αύξησης στον 21ο αιώνα που ζούμε;
Όπως προ είπαμε, ο Μωάμεθ και το θρησκευτικό σύστημα του εμφανίσθηκε και έγινε αποδεκτό από τους λαούς με ειρηνικά ή βίαια μέσα, λόγω της θρησκευτικής ανυποληψίας, στην οποία είχε περιέλθει ο Βυζαντινός χριστιανισμός. Η εκτροπή της κρατούσας εκκλησίας από την αρχική διδασκαλία του Ιησού Χριστού, έτσι όπως αυτή καταγράφεται στην Καινή Διαθήκη είχε σαν αποτέλεσμα την ανάγκη κάλυψης αυτού του κενού, που επιτεύχθηκε με στρεβλό τρόπο από τη νέα θρησκεία.
Στην εποχή μας για τους ίδιους ακριβώς λόγους οφείλεται η εξάπλωση του Ισλαμισμού. Η γενική εικόνα των χριστιανικών ομολογιών στην Ευρώπη έχει ως κοινό παρονομαστή την αδιαφορία και την ηθική εκτροπή! Σύμφωνα συμβιώσεις, γάμοι κάθε είδους, ανοχή σε κάθε είδους αμαρτία, συνθέτουν το σκηνικό, με τις ευλογίες πολλές φορές τοπικών Εκκλησιών. Το 2009 κυκλοφόρησαν στο Λονδίνο αλλά και σε Ισπανία και Ιταλία λεωφορεία με την επιγραφή: «Μάλλον δεν υπάρχει Θεός. Λοιπόν πάψε ν' ανησυχείς και απόλαυσε τη ζωή σου». Στον αντίποδα σε αντίστοιχα λεωφορεία του Λονδίνου αναρτήθηκε μια διαφορετική προτροπή από τους οπαδούς του Ισλάμ: «Δώστε τη δόξα στον Αλλάχ των Μουσουλμάνων!». Στην ανθρώπινη συνείδηση δεν υπάρχουν κενά. Αν διαγραφεί μία πίστη, αυτή θα αντικατασταθεί από κάποια άλλη. Το Ισλάμ υποστηρίζει ότι θα επαναφέρει με κάθε μέσο τη θρησκευτική καθαρότητα και την αληθινή λατρεία του Θεού! Το κενό λοιπόν που αφήνει ο συστηματικός αποχριστιανισμός της Ευρώπης (υλισμός, αθεϊσμός, ηθική σήψη), έρχεται να καλύψει το Ισλάμ.
Η φυγή από τη χριστιανική βάση της Ευρώπης
Στις 9 Μαΐου του 1950 ο Γάλλος Υπουργός εξωτερικών της 1ης μεταπολεμικής κυβέρνησης Ρομπέρ Σουμάν δημοσίευσε την παγκοσμίως γνωστή διακήρυξη του με την επωνυμία «Σχέδιο Σουμάν» με το οποίο πρότεινε στην Γερμανία και Γαλλία τον κοινό έλεγχο της παραγωγής άνθρακα, χάλυβα, που ήταν τα σημαντικότερα υλικά για την πολεμική βιομηχανία. Η βασική ιδέα ήταν ότι για να εμποδίσει κάποιος τον πόλεμο έπρεπε να ελέγχει αυτά τα δύο υλικά. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε η «ΕΚΑΧ», (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα Χάλυβα) πρόδρομος της «ΕΟΚ», που μετονομάσθηκε ως «Ευρωπαϊκή Ένωση» μετά τη σύνοδο του Maastricht, την 1 Νοεμβρίου του 1993. Αυτή είναι εν συντομία η Ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης που ζούμε.
Ποια ήταν όμως η πηγή που ενέπνευσε τον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών Σουμάν και το Γερμανό Καγκελάριο Αντενάουερ να οραματιστούν και να δημιουργήσουν μια τέτοια Ευρώπη; Να τι είχαν γράψει οι ίδιοι: «Η Ευρώπη είναι μια κοινότητα ανθρώπων που είναι βαθιά ριζωμένοι στις βασικές Χριστιανικές αρχές» (Ρομπέρ Σουμάν). «Είμαστε γεμάτοι από την επιθυμία να χτίσουμε ένα Ευρωπαϊκό οικοδόμημα πάνω σε Χριστιανικά θεμέλια» (Καγκελάριος Αντενάουερ). Πηγή έμπνευσης λοιπόν και για τους δύο, ήταν η Αγία Γραφή και η Χριστιανική τους ηθική και παιδεία.
Από τη στιγμή που αυτές οι αξίες εγκαταλείφθηκαν, αντικαταστάθηκαν από το αβυσσαλέο κέρδος, την κατανάλωση, και τον υλισμό. Ως συνέπεια όλων αυτών, ο αθεϊσμός και ο υλισμός επικράτησαν, με αποκορύφωμα την γραπτή απαγόρευση «της προσφοράς της χριστιανικής πίστης» στο προοίμιο του Συντάγματος της Ευρώπης, επί Giscard d΄ Estaing.
ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΘΑ ΧΑΘΕΙ!
Η Ευρώπη χωρίς τον χριστιανισμό δεν μπορεί να είναι η Ευρώπη της ιστορίας, ούτε καν η σημερινή Ευρώπη. Οι αξίες αυτές απορρέουν μόνο από το Ευαγγέλιο και τον Ιησού Χριστό, τον Αρχηγό και τελειωτή της Χριστιανικής πίστης! Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Ως Έθνος, ως Ευρώπη, ως άτομα; Μόνο ένα πράγμα! Μετάνοια και επιστροφή, συναίσθηση και αναγνώριση της ευθύνης μας. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Αδαμάντιου Κοραή: «Το Ευαγγέλιο είναι το μόνο που μπορεί να σώσει την Ελλάδα» και φυσικά …την Ευρώπη.
Λουκάς Ποζιός, Θεολόγος - Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Πηγές:
- «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος
-«Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος», Παναγιώτης Κ. Κανελλόπουλος, ΜΑΡΤΙΟΣ 1998
-«Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», Α. Α. Vasiliev, Εκδόσεις Μπεργκάδη, 1954
- «Χρονογραφία», Μιχαήλ Ψελλός
- «Χρονικόν της αλώσεως», Αμβρόσιος Φρατζής, Νικολό Μπάρμπαρο
- «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού», Απόστολος Βακαλόπουλος
- «Deeply Rooted», 2010 by Jeff Fountain, Heerde σελ.75
- «Αστήρ της Ανατολής», Μάιος 2012
-«Το Ιερό Κοράνι» Εκδόσεις Κάκτος 2006
-«Η Ζωή του Μωάμεθ»/Σιράτ Ρασούλ Αλά, από τον Μωχάμετ-Μπίν Ισάκ, 773μ.χ. (Μετάφραση Καθ. Αλφρέντ Γκιγιόμ,1955)
0 Comments
Leave a Reply. |